Kapitalizm bireyleri bencil, çıkarcı insanlar olarak yetiştiriyor. Onları hiç bir zaman gerçekleşmeyecek sahte umutlarla yaşamaya çalışmaya zorluyor. Yan yana çalıştığın, aynı iş kolunda birlikte üretim yaptığın meslektaşınla rekabet içine sokar. Çalışan kazanıyor bak sen de çalış sende kazan diye öğüt verir. Çalışan mı kazanır yoksa çalıştıran mı? Sorunun mantıklı cevabı elbette şüphesiz çalıştıran kazanır. Bu gerçeği gizlemeye çalışır. Öğütlerine devam eder , sakın ola kimseye güvenme. Her koyun kendi bacağından asılır , sen önce kendi çıkarını düşün, birlik olmak da neymiş diye kafa ütüler, bilinçten yoksun birey balık misali oltaya takılır. Bu şekilde işçiler, emekçiler, ezilen halklar kendilerine ve kedi potansiyel güçlerine, çevresine, arkadaşlarına yabancılaşır. Çevresine, yaşam, olaylar ve olgular arasında bağ kurmalarını engeller. Görüntü ile gerçek arasındaki ilişki ancak örgütlenme ile kurulabilir. Örgütlenmede en büyük sorunlarımızdan birisi işçi ve emekçiler arasındaki dostluk, dayanışma duyguları yerini hızlı bir şekilde bireyselleşmeye, bana niceliğe bırakıyor. İş yerlerinde kutuplaşma ve ayrışmalar bizleri bölüyor güçsüz kalıyoruz. Kapitalizm böl parçala ilkesini uygulayarak birleşmemiz , birlikte mücadelemiz engelleniyor. Oysa halka hizmet edip halkın çıkarlarını korursak onların kalplerini kazanır, birleşmemiz ve birlikte mücadele etmemizin yolu açılmış olur. Kitle, seven, güvenen , kendisine destek bulduğunda hemen harekete geçebilir. Kısacası kitle kendi haklarını savunan bu uğurda bedel ödemekten korkmayan bir örgüt ve onlarıdoğru düşüncene ile eğiten öğreten, onları cesaretlendiren devrimci, komünist bir insan istiyor.
GAZETE KÖK/AVUSTRALYA
