Umut İLERİ
Sermaye işçi sınıfının ve emekçilerin sokağa taşıdıkları öfke ve hoşnutsuzlukları, bir taraftan sistem “sol”u partilerle, sistem içerisinde eritir, bu öfke ve hoşnutsuzlukların sistem dışına çıkmasını engellerken işçi sınıfının ve emekçilerin bilinçlerini de ideolojik aygıtları aracılığıyla bulandırarak, kendi iktidarını güvence altına alır.
Bunlardan bir tanesi de, uyduruk sınıf tanımlarıyla sınıfı bölmek, böylece gücünü zayıflatmak, daha doğrusu da sınıfı bölerek, her bölünenin karşısına diğerini koyarak, sınıf içerisindeki işbirliğini ortadan kaldırarak, sınıfın farklı sektörlerdeki kesimleri arasında güvensizlik yaratmak olmuştur.
Özellikle Reel Sosyalizm’in çöküşü sonrası tüm dünyayı saran Siyasi Gericilik dönemi, sınıf hareketini de etkilemiş, sınıf hareketinde ki bu gerilik Elveda Proletaryacılara, Sınıf Kaçkınlarına beslenebileceği bir alan yaratmıştır.
Sınıf Tanımı yapabilmek için en temelde başvuracağımız ölçü, üretim araçları karşısındaki konum ve buna bağlı olarak üretim araçları ile olan ilişkidir.
Marks Üretim İlişkilerinden bahsederken, bu ilişkinin hukuki temelinin MÜLKİYET İLİŞKİLERİNE dayandığını söyler.
Sermaye Emeği, üretim araçları üzerindeki özel mülkiyeti sayesinde tahakkümü altına alır, onu yabancılaşmış emek, ücretli emek haline getirir aynı zamanda onu sınıflaştırırsa, demek ki Sınıf olmanın temelinde Üretim Araçlarına sahip olup, olmama yatmamaktadır.
O zaman şunu diyebilmeliyiz; Üretim Araçlarından yoksun, yaşayabilmek için emeğini satmak zorunda kalan her kes İşçi Sınıfı kapsamı içerisinde yer alır.
Sonuçta farklı sektörlerde yer alsalar da, üretim araçlarından yoksun oldukları için GELECEKLERİ, üretim araçlarına sahip olanların iki dudakları arasındadır.
Kısaca GELECEK GÜVENCESİNDEN yoksundurlar.
Bizlerin görevi farklı sektörleri temel alarak sınıfı ayrıştırmak yerine, Üretim Araçlarının Özel Mülkiyetinden yoksun olma temelinde onları bir araya getirmek olmalıdır.
Bir avuç sendika bürokratının elinde işçi sınıfının hali perişandır.
İşini kaybetme ve bunun sonucu yaşamını idame ettirememe korkusu, onu sisteme bağımlı, sömürüye itaat noktasına getirmiştir.
O artık üretimden gelen gücünün bile farkında değildir.
Onun aklındaki tek konu işsiz kalmamak, evine bir lokma da olsa ekmek götürebilmektir.
Örgütlü olduğu sendikalar çoktan sınıf sendikacılığından vazgeçtiğinden ona sundukları, ücretlerinde yıllık yüzde 3-5 arası artıştır.
Artık eskisi gibi sosyal kazanımlar da söz konusu değildir.
Sermayenin Fabrika İktidarının artık güvencesi haline gelmiş, sınıf sendikacılığını çoktan bırakmış Sendikalarla bu iş olmayacağına göre, iş yerlerinde yapılandırılacak iş yeri komiteleri ya da iş yeri konseylerinin, bölgesel, kentsel ve de tüm ülke çapında birliğini sağlayan bir örgütlenmeyi hayata geçirmek, yolumuz işçi sınıfının DEVRİMCİ yoludur diyen Komünistlere düşmektedir.
Bugün ülkede sol kesimde üç tane İnşaat İşçileri sendikasının, hatta işçi sınıfına göre hiç bir yaptırım gücü olmayan emeklileri örgütleyen üç tane Emekli Sendikasının olması, emekçi kesimin bugün geldiği iç acıtıcı hali bize göstermektedir.
Bu iç parçalayıcı durumun tek nedeni İşçi Sınıfının Siyasal Birlikten yoksun olmasıdır.
İşçi Sınıfının siyasal birliği sağlanmadan ekonomik temelde bir birliğin olamayacağı görülmektedir.
Ne yazık ki bugün ülkede işçi sınıfını sendika bürokratlarının elinden alacak, ona gerçek kurtuluşun kendi ellerinde olduğunu söyleyecek, onun aklı, düşünen eli olması gereken Komünist Parti yoktur.
Kendinin Komünist Parti olduğunu ilan edenlerin tüm yaptıkları, Legalitenin dayanılmaz rahatlığında, siyaset yapıyoruz diyerek Egemenlerinin belirlediği siyaset alanında oradan, oraya koşarak, bu alanın figüranları olmaktır.
Siyasal Birliğin, yani İşçi Sınıfının düşünen eli, aklı, Partisini oluşturmanın ilk adımı da Komünistlerin Birliğidir.
Görüldüğü gibi her sorun için üretilecek çözümlerin ilk adımı KOMÜNİSTLERİN BİRLİĞİNDEN geçmektedir.
